یادداشت صد و بیست و سه

بعد چند روز که میخوام بنویسم اینقد حرف وحدیث هست که نمیدونم از کجا شروع کنم.بازم سروکله ی همون مزاحمه پیدا میشه، ""که چی؟"" ""بنویسی که چی بشه؟"" حالا اون رو هم بپیچونم خودم انقد خسته ام که رمق فک کردن و یاداوری رو ندارم.ساعت نزدیک دو نصفه شبه ،بچه ها خوابن و میم سرکاره.امروز روز عجیبی بود برام.بیشتر بخاطر اون اتفاق خاصش.چند روزه دوباره شدم همون ادم منفعل گذشته.استرس دارم و هیچ کاری رو درست نمیتونم انجام بدم.رفتار میم هم بی تاثیر نبوده البته.

چشمامو میبندم و اتفاقات امروز مثله یه فیلم از جلوی چشمام رد میشه.ذوق میکنم از انرژی اول صبحش و بغل کردنامون که امروز چند برابر شده بود.ذوق میکنم از اینکه امروز چندین بار سرمو گذاشتم رو سینه اش و صدای تپش قلبش رو گوش دادم.از اینکه چندین بار بوسیدمش.ذوق میکنم از اینکه امروز عصر هرکاری از دستم بر می اومد کردم که خوشحال بشه و غافلگیر.غافلگیر هم شد.آخرش اما بغض میکنم از گریه های آخرشبش که دلیلش خستگی بود و من مثل احمقا لجبازی کردم و نفهمیدم.... فردا صبح دوباره من با صدای سلام صبح بخیر تو بیدار میشم.دوباره یه امتحان جدید شروع میشه.دارم فک میکنم عایا از پسش برمیام؟ چقد سخته مامان خوب بودن.میترسم...

پ.ن١：موطلایی خانوم.

پ.ن٢：دوشنبه٢۴مهرماه.