یادداشت نود و سه

روزه سکوت کار خودش رو کرد,میم در کمتر از یک روز طاقتش طاق شد و پیشقدم شد برای صحبت و دلجویی و خیلی زود آشتی کردیم و چقدر بعد از این حرف زدن حالم خوب شد و سبک شدم.دیروز واقعا مستاصل بودم.میم هم.فقط بخاطر درک نکردن شرایط همدیگه و یه لجبازی بچه گانه روز عید برامون به بدترین شکل ممکن گذشت.خداروشکر بازم ختم به خیر شد.

امشب آخرین شب تنهایییمه و احتمالا آخرین پست نصفه شب نوشت.کلی حرف داشتم ولی الان چیزی تو ذهنم نیست.احتمالا یک یا چندتا پست رو اختصاص بدم به بچه ها و کارهای این روزاشون.مطمئنا بعدها که بزرگتر شدن خوندن این پست ها برام جذاب و یادآور خاطرات شیرین بچگی شون خواهد بود.

روز و روزگارتون خوش و بر وفق مراد انشاءالله...