یادداشت صد و پنجاه و نه

ساعت نزدیک سه بامداد هستش.نزدیک پنج ساعت دیگه نوبت عمل به شیوه لاپاراسکوپی دارم.چیزی که از همون اول ازش میترسیدم همون شد.اصلا هفته پیش یک لحظه هم به ذهنم خطور نمی کرد که هفته بعد تو این وضعیت باشم.انشاالله اگه عمری باقی باشه تو اولین فرصت میام و تعریف میکنم که چی شد.ممنون که به یادم هستید و دعام میکنید.

پ.ن۱:فکر جدایی و دوری از دخترا دیوونه ام میکنه.امیدوارم زیاد اذیت نشن و اذیت نکنن.

پ.ن۲:برای اولین بار هستش که بیهوشی کامل میشم.امشب یه لحظه به ذهنم رسید که اگه خدای نکرده اتفاقی بیفته و برگشتی نباشه چقد دستم خالیه و اوضام خراب.راستش یه لحظه بدجوری ترس بدم داشت.

پ.ن۳:دو روز پیش میم سوپرایزانه برام یه گوشی قشنگ و خوب خرید.دیگه راحت شدم از دست اون گوشی قبلی که شده بود جگر لیلی.این اولین پستم با گوشی جدید هستش.