یادداشت صد و چهل و نه

*** اون ماجرا تقریبا تموم شد و طبق معمول حرف ایشون به کرسی نشست.من؟ من بی تفاوت شدم به همه چیز.دیگه در مورد هیچ موضوعی هیجان ندارم و تقلا نمیکنم.شیطونی نمیکنم و نمیخندم و خبری از سوال و جواب در مورد کارها و خبر دادن و خبر گرفتن و گپ زدنمون نیست. میدونم این وضعیت رو اصلا دوس نداره و به زودی صداش میاد.یه جورایی دوست دارم اذیت بشه اصن.میدونم که تا چند روز دیگه همه چیز برمیگرده سرجاش و خوب میشم.الان ولی یه جای کوچیکی تو قلبم می سوزه ...

*** امروز یه جایی بودم وفهمیدم اکثر خانمای دوروبرمون ته دلشون غم دارن و کسی نیست آرومشون کنه و غمخوارشون باشه.یه خانومی رو میشناسم که بعد سالها زندگی و زحمت کشیدن حالا تو میانسالی گرفتار بیماری روحی و روانی شده.از بس که همسرش محبت و توجه بلد نیست و نیازهای روحی همسرش رو ندیده.تو شهرای بزرگ شاید زن ها قدرت و جسارت بیشتری داشته باشن ولی تو شهرای کوچیک و سنتی... متنفرم از این بی عدالتی ها.چرا مردا باید اینجوری باشن؟ کی این حق رو بهشون داده؟چرا یاد نگرفتن راه بیان با دل دختر یا همسر یا مادرشون؟ چرا محبت کردن و توجه به همسرشون رو بلد نیستن؟ شاید تقصیر همین مادرای خانواده است که تو جامعه مردسالار ما همش تو گوش پسراشون خوندن که تو مردی! تو نباید اینجوری کنی، تو نباید اینجوری باشی و با یک غرور و قدرت کاذب پسراشون رو بزرگ کردن و زن دادن!!!

*** دیشب شب خیلی خیلی سردی بود.با اینکه بخاری زیاد بود ولی همش احساس سرما داشتم.از اونطرف هم شاید چندین بار برای چک کردن دخترا و کشیدن پتو روشون پاشدم و دوباره خوابیدم.وحسابی بد خواب شدم.با اینکه زمستون رو دوست دارم ولی دلم نمیخواد هوا انقد سرد باشه که نتونیم از جامون تکون بخوریم.حالا اگه برفی و بارونی بود یه چیزی.فقط سرماس.

*** پیرو اون مورد اول بعضی وقتا فک میکنم حالا این مورد رو کوتاه بیا هیچی نمیشه.خداروشکر که چیز مهم و حیاتی نبوده.خداروشکر که مشکل بزرگ و غیر قابل حلی نداریم.خداروشکر که سالمیم.ولی باز از اون ور میگم باید به فکر کیفیت زندگی هم بود.اینکه ما فقط امورات زندگی مون بگذره و راضی باشیم اصلا خوب نیست به نظر من.تفریح و شاد بودن و گردش و خرید و مهمونی و از همه مهمتر دل خوش و رضایت درونی هم مهمه.چیزی که من خودمو کشتم تا به جناب میم ثابت کنم.هووووف!