یادداشت صد و چهل و پنج

1.دوباره صحبت زلزله شد.آدمی نیستم که بخوام بترسم و فکرای الکی بکنم.فقط بعضی وقتا به این فکر میکنم اگه خدایی نکرده یکی از همین شبایی که من تنهام این اتفاق بیافته چیکار باید بکنم؟ بچه ها چی میشن؟عایا میتونم سریع جفتشون رو بغل کنم و ببرم یه جای امن؟حالا اینم در نظر داشته باشین که شبایی که میم نیست در حیاط و در ورودی اصلی خونه را بالا و پایین قفل میکنیم و هیچ راه ارتباطی به بیرون نداریم.خخخ.حالا انشاالله که بلا به دوره و اتفاقی نمی افته.

2.فردا شب منزل خواهر جناب میم دعوت هستیم.دقیق یادم نیست ولی فک کنم این اولین یلدایی باشه که در جوار خانواده شوهر هستیم.معمولا خونه مامانم بودیم با خواهرها.کلی برنامه داشتیم که بر باد رفت.خخخ.البته اونا برنامشون سرجاشه.منتها بدون من.حالا اینجا هم احتمالا خوش بگذره.ناراحت نیستم.از بعضی جهات تازه بهترم شد.

3.بعضیا صحبت یلدا که میشه میگن اینم یه شب مثه شبای دیگه و چ فرقی میکنه و از این حرفا.درسته فرقی نمیکنه ولی یه بهانه است برای دور هم جمع شدن.برای صحبت و شادمانی.برای داشتن لحظه های خوب.چرا این فرصت ها رو از خودمون دریغ کنیم؟

فقط چیزی که ناراحت کننده است این بریز و بپاش ها و چشم و هم چشمی هاییه که خیلی زیاد دیده میشه.هرکاری میکنیم که چشم بقیه رو در بیاریم.از همه چیز و همه کارمون عکس میگیریم که سریع بفرستیم برای دیگران.بابا بی خیال.خودتون باشید.راحت باشید.سخت نگیرید.مهم دور هم جمع شدنه.نکته غم انگیز دیگه پدر و مادرهایی هستن که تنها می مونن و کسی بهشون سر نمیزنه یا بچه هایی که جایی رو ندارن که برن و یا پدرهایی که دستشون خالیه...

4.امشب میم یه کاری کرد که یه جورایی سوپرایز شدم.بهش گفتم و ازش تشکر کردم.بنظرم بعضی از رفتارهامون نسبت به سالهای اول خیلی تغییر کرده.یه جورایی بزرگتر شدیم.درست نیست که میگن یه ادم سی ساله یا چهل ساله رو دیگه نمیشه تغییر داد.

5.ساعت هایی از دیروز رو حالم بد بود به شدت.کلافه بودم از بلاتکلیفی.دستم به هیچ کاری نمی رفت.هنوز هم کم و بیش ادامه داره فقط سعی میکنم بهش بها ندم.قسمت غم انگیزش اینه که وقتی از لحاظ روحی اینجوری میشم خوردنم به طرز مسخره ای زیاد میشه.تقریبا بیشتر قول و قرار هایی که با خودم گذاشته بودم به فنا رفت.حالا باید به فکر یه شروع دوباره باشم.